Imieniny taty…
Radością
dla całej rodziny
ojca, taty,
teścia,
dziadka imieniny.
A im więcej dzieci
ze swymi dziećmi,
czyli z wnukami
się zleci,
tym gwarniej,
głośniej, weselej.
Głosami
o różnej tonacji
„Sto lat”
zaśpiewają,
wycałują, wyściskają.
Na policzkach
ślady pozostawią.
Dadzą kwiatek
i czekają
aż do stołu poproszą
i jeść dadzą.
Jedzą co pod nos
podstawią,
połknąwszy chwalą
potrawy,
ich wygląd, przyprawy
i tych,
co tak świetnie gotują,
rozkosznie
przyrządzają.
Sztućcami brzęczą,
kieliszkami stukając się
popijają
to na jedną nogę,
to na drugą.
A że w ciele
narządów wiele
jest do pary,
szkliwo
chyłkiem opróżniają.
Oczka błyszczą,
policzki
stają się rumiane.
Dowcipy słychać,
śmiechy coraz głośniejsze,
gromkie pochwały,
imieniny udane.
Solenizant
ze znużenia siadł.
Jego żona ze zmęczenia
odpocząć by już chciała
ale goście rozbawieni
gotowi bawić się do rana.
Bo o wiele
młodsi wiekiem,
z ochotą do zabawy,
pary sobie szukają
i w takt muzyki tańcząc
to tupią, to klaszczą.
przystają,
kołyszą się na boki,
kręcą się w koło.
Robi się radośnie i wesoło.
Solenizant padł.
Jego żona utrudzona
przy nim siadła.
Kawą wzmocniona
chce wytrzymać,
znużenie pokonać.
Kiedy już wszystkiego
goście dosyć mają
sami zmęczeni,
nakarmieni, napojeni,
zrozumieli,
że dość tej zabawy
w nadziei,
że solenizant szczęśliwy
z ich przybycia
okaże zrozumienie
za apetyty
i ilość toastów wzniesionych,
ale to ojca, taty,
teścia, dziadka imieniny
były okazją
do radosnego ich przeżycia.
Wycałowani,
każdy na obchodne
pakuneczek dostaje
z obfitości stołu.
To na obiad,
to na deser,
wiedząc ile komu,
ale każdemu
by jeszcze
w swoim już domu
każdy wspominał
imieniny udane.
A każdy gość
z wielkim smutkiem stwierdza,
że trzeba będzie czekać
na następne cały rok.
A to właśnie
jest radością
ojca, taty,
teścia, dziadka,
że z taką hojnością
spotkają się
właśnie wtedy
jeśli to nie była
dla nich
ostatnia gratka.
A dla ojca, taty,
teścia, dziadka,
ostatnia życia kartka.
– – – – –