Przeżyliśmy
Boże Narodzenie,
wyśpiewaliśmy je w kolędach.
W nich
dziękowaliśmy Bogu,
że z miłości ku człowiekowi
posyła swego Syna
na ziemię,
który rodząc się
z Maryi Dziewicy,
stał się człowiekiem,
jednym z nas.
Dziecię rosło
i przyszedł czas
na wypełnienie
Mojżeszowego Prawa
ofiarowania
pierworodnego Bogu.
Józefa i Maryję
niosącą Jezusa
wchodzących
do Świątyni Jerozolimskiej
dojrzał starzec Symeon
i natchniony
przez Ducha świętego
pozdrowił Je,
nazywając światłością ludzi,
narodów,
chwałą Izraela
i znakiem sprzeciwu.
W Jezusie Dziecięciu
dostrzegł Zbawiciela,
oczekiwanego Mesjasza
światłość,
która rozproszy
mroki ciemności,
niewiedzy,
w dojściu do Boga,
bo powie jasno
jak żyć,
by dojść do zbawienia.
Symbolizuje to świeca
poświęcona
w dniu dzisiejszym,
którą się zapala
gdy zagraża
niebezpieczeństwo
człowiekowi,
ale też w momencie
przechodzenia do wieczności.
Ważnym jest
w życiu chrześcijanina
dostrzegania znaczenia
płonącej świecy
symbolizującej Chrystusa
z którym idzie przez życie,
dlatego pierwszy raz
świecę zapala się
przy Chrzcie świętym,
by była drogowskazem
na drodze do zbawienia.
Poświęć świecę
w dzień Święta
Ofiarowania Pańskiego,
Zwanego też
Świętem
Matki Boskiej Gromnicznej,
i świecę tę
niech podadzą ci
do ręki w momencie
gdy będziesz
przechodził do wieczności
by światło jej
zaprowadziło cię
do bram nieba.
– – – – –
Gdy życie nasze
dobiegnie końca
gdy Bóg
ostatnie godziny policzy
niech nam zaświeci
jak promienie słońca
Światło gromnicy
– – – – – –