Spragnionych napoić
jest drugim
uczynkiem miłosierdzia
względem ciała.
Zachęcające jest
za ten uczynek
wiarą podyktowane
przekonanie :
„Kto spragnionemu
poda
kubek wody
doczeka się
za to nagrody”.
Kto był
choć raz życiu
spragniony,
z gorąca,
z gorączki,
z wysiłku,
z braku dostępu
do wody,
z braku możliwości
zaspokojenia
pragnienia,
umie docenić
dobroczynny gest
człowieka
podającego
coś do picia.
Woda
jest warunkiem życia,
jej brak
jest katastrofą,
wyrokiem
powolnej śmierci,
dlatego
tak cenną jest
człowiekowi
zawsze tam,
gdzie zaistniał
jej brak
przez katastrofy,
skażenia,
przez posusze,
wtedy woda
droższa jest
od innych napojów,
i mleka.
Wzruszający jest
obraz
zapisany w Ewangelii :
Jezus
idący przez Samarię
w słońcu skąpaną
zatrzymuje się
przy studni
i przybyłą kobietę
z naczyniem na wodę,
tak po ludzku
prosi :
„Daj mi pić.”
Spragnionemu
nigdy nie odmawiaj
szklanki,
kubka
wody takiej czy innej,
firmowej
czy z kranu,
i wiedz,
że zaspakajając czyjeś
pragnienie,
to tak jakbyś
uczynił PANU.
– – – – –