Uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego C
Łk 24,46-53
„…Potem wyprowadził ich ku Betanii podniósłszy ręce pobłogosławił ich. A kiedy ich błogosławił, rozstał się z nimi i został uniesiony do nieba. Oni zaś oddali Mu pokłon i z wielką radością wrócili do Jerozolimy, gdzie stale przebywali, wielbiąc i błogosławiąc Boga.”
Przychodzi w życiu
czas rozstania,
powiedzenia bliskim
pa, pa,
do widzenia,
bywajcie,
do zobaczenia
jako słów pożegnania.
Jednym podasz rękę,
innych uściśniesz,
najbliższych przytulisz,
pocałujesz,
ręką pomachasz
i pójdziesz.
Kiedy już odejdziesz
serce się ściśnie,
sam będziesz.
Bliskich zostawisz,
a ty zostaniesz
ze łzą w oku,
ze swymi myślami,
wspomnieniami,
rachunkiem sumienia
czy to?
kim i jakim byłeś,
co chciałeś, a co zrobiłeś,
co po sobie pozostawiłeś,
było wykonaniem zadania,
spełnieniem obowiązków,
nadziei pokładanych w tobie.
Pozostawieni to ocenią.
A ty,
na te pytania musisz
odpowiedzieć sobie.
Trzydzieści trzy
lat życia
Chrystus miał za sobą.
Trzy lata
publicznej działalności,
które dla uczniów powołanych
były nauką i szkołą.
Miał grono przyjaciół,
wielu wrogów.
Że Synem Bożym był
wiary nie dawali,
nie pojęli.
Jako Mesjasza nie przyjęli,
Boga w NIM
nie rozpoznali,
ukrzyżowali.
Jednego nie przewidzieli,
że zmartwychwstanie.
W to nie uwierzą,
temu faktowi wiary nie dadzą
i w tym przekonaniu trwają.
Chrystus swych uczniów
do tego przekonywał
po wielekroć razy.
Im się ukazywał
i namawiał by dotykając Go
sprawdzili.
Chciał,
by zanim odejdzie,
zanim będzie w niebie,
że to naprawdę On,
ich Mistrz,
Nauczyciel,
Mesjasz,
Syn Boży,
któremu zawierzyli,
mocno w to wierzyli.
Chrystus jako miejsce
swego rozstania
z uczniami
wybierze gościnną Betanię.
Nie chciał
by niewdzięczna Jerozolima
to widziała,
bo ona chciała
się Go pozbyć.
Tak jak proroków zabijała,
tak Jego ukrzyżowała.
Z dala
od gwaru miejskiego,
a w ciszy
ustronnego miejsca
powie im to,
co zapowiadał.
Już od was odchodzę,
idę do Ojca,
wszystkiego najlepszego.
Nikomu z nich
ręki nie podał,
nie uścisnął,
nie poklepał.
Nikogo czule
nie przytulił,
nikogo nie ucałował.
Ale swą Boską ręką
błogosławił,
aby Dobry Bóg to sprawił,
a to było Jego Serca
najważniejszym życzeniem,
najgorętszym pragnieniem
by dzieło,
które pozostawił
dzięki nim się rozwijało
a szukający Prawdy
w nim Jego
odnajdywało.
Swój Kościół
uczniom powierzył.
Ich wierze,
mądrości zawierzył.
A oni by łaską z NIM zjednoczeni
w wierze trwali.
Poszli w świat,
Jego przepowiadali.
O Nim swym życiem świadczyli
i wiernymi powołaniu zostali.
Dzień swego odejścia,
powrotu do Ojca,
o którym mówił swym uczniom
i zapowiadał nastąpił.
Został uniesiony do nieba,
W N I E B O W S T Ą P I Ł.
– – – – –
A ja sobie myślę tak,
dobrze zrobił Pan,
choć wielką odwagę miał,
że dał dowód
swej wielkiej wiary w nas
i swe boskie dzieło
powierzył nam.
A my,
choć doświadczamy osobistej
ludzkiej słabości,
od świata przeciwności,
na Jego pomoc liczymy,
sił nie szczędzimy
choć nam plują w twarz,
psy na nas wieszają.
To my wierzymy
i ufamy,
że Chrystus Pan nasz
da taki pomyślny czas,
że do Boga wrócą,
w Boga uwierzą,
Boga poznają,
swego Zbawiciela pokochają.
– – – – –
A ja sobie myślę tak,
dobrze zrobił Pan,
ze poszedł do nieba
i wybrał dobry czas.
Bo to,
Co dziś w Jego Ojczyźnie
widzi każdy z nas,
wyciska tylko łzy.
I znów płakałby
nad Jerozolimą,
która swą świętość zdeptała,
sieje wokół śmierć,
nienawiścią
i wojną opanowana.
– – – – –
A ja sobie myślę tak,
dobrze zrobił Pan,
że poszedł do nieba.
Nawet dobrą radę mam.
Chryste,
nie wracaj obecnie
w tamte strony.
Widziałbyś ruiny,
rozwalone domy
w Nazarecie
gdzie uczyłeś się żyć.
Dziś nie miałbyś
gdzie się skryć.
Już nie ma rodzin,
w których bywałeś.
Przyjaciół,
których spotykałeś.
Nie spotkasz już znajomych,
pomarli z czasem,
zginęli,
bo w wojnę zabrnęli.
Więc bądź sobie
Panie w NIEBIE,
ale za to,
że to wszystko wiesz
i nad tym,
co dzieje się w Twojej Ojczyźnie
i w świecie,
rzewnie płaczesz też.
Nam
doświadczającym przeciwności
daj wiarę
byśmy zawsze
mogli liczyć na CIEBIE.
– – – – –