mysli jacka furtiana - do slow Pana

26 Tydzień Zwykły - poniedziałek

XXVI Tydzień Zwykły - poniedziałek

Łk 9,46-50

Mk 9,30-40 – wtorek i środa VII; Mt 18,1-5

„Uczniom Jezusa przyszła myśl, kto z nich jest największy. Lecz Jezus, znając myśli ich serca, wziął dziecko, postawił je przy sobie i rzekł do nich: „Kto przyjmie to dziecko w imię Moje, Mnie przyjmuje; a kto Mnie przyjmie, przyjmuje Tego, który Mnie posłał. Kto bowiem jest najmniejszy wśród was wszystkich, ten jest wielki.”

W społeczności duchowej, świeckiej,

kapłańskiej, zakonnej,

to zespół różnych osobowości,

różnych ludzi.

Każdy z nich ma inną wiedzę,

inne zdolności.

Choć wypełniają funkcje różne,

wykonują

zróżnicowane czynności

to pomimo wielości osób,

jedną, zwartą, spójną,

wspólnotą się czują.

A to, co ich zcala, łączy, cementuje,

co ich jednoczy to, ten sam cel,

w który każdy z nich

ma utkwione oczy.

Jeżeli jasność celu jakim jest doskonałość,

zatraci swój blask,

gasnąć będzie motyw dopingujący,

lub znacznie się skurczy,

entuzjazm pomniejszy się zauważalnie

zapał do poświęcenia,

zdolność do ofiary,

chęć wyrzeczenia gasnąć zacznie,

zaniknie, ustanie u tych ludzi.

Wtedy zaczną pytać nie dla żartu,

nie dla zabawy.

I nie jeden postąpi tak, jak apostołowie,

którzy chcieli by Chrystus

rozstrzygnął:

„Kto z nas największy”.

Chrystus zdziwił się takim pytaniem,

bo Mistrza zdaniem,

po takim czasie z Nim przebywania,

tak wielu wysłuchania

nauk, kazań,

mądrzejszymi być powinni,

a nie ludźmi roztrząsającymi

o swej pozycji w apostolskim gronie,

chcąc zapewnić sobie miejsce w czołówce,

najzaszczytniejsze, pierwsze.

Chrystus, to dobry wychowawca,

dobry nauczyciel.

Pokazową lekcję apostołom urządził.

Wziął dziecko,

postawił je przy sobie,

wzrok swój zwraca ku apostołom

i mówi powoli słowo po słowie,

niemal sączy,

a mówi to tak,

by sobie zapamiętali dobrze.

Mówi to, po to,

by jego słowa przekazali potomnym.

Bo jeżeli kiedykolwiek w przyszłości,

w takiej społeczności,

a więc pośród ludzi wiary

powstanie problem tej miary,

niech sobie

wtedy przypomną co powiedział:

„Kto przyjmie to dziecko

w imię moje Mnie przyjmuje”.

Tak celowo tym postawionym

przy sobie dzieckiem,

życiową prawdę ukazuje.

Nikt wielkim się nie rodzi,

do swojej wielkości człowiek dorasta,

powoli dochodzi.

Dziecko żyje pragnieniem

silnym być, dorosłym, samodzielnym,

cieszyć się powodzeniem.

I tę cechę przez całe życie

człowiek powinien zachować.

Nią swoje wysiłki

zdobywania wiedzy, umiejętności,

pracy nad sobą motywować.

Tak to „dziecięctwo”,

do którego nakłania

swych uczniów Chrystus

to nie, niedołęstwo, a męstwo.

Potrzebne jest serce dziecka

wypełnione miłością, ufnością,

potrzebny jest rozum z dojrzałością,

odpowiedzialnością za swoje życie,

za królestwo Boże,

które przez ucznia trud

powinno wzrastać

w środowisku ludzi

wśród których żyje, pracuje, apostołuje.

A przede wszystkim w nim samym

niech świętością zaowocuje.

Do tego siły czerpie

z zażyłości z Bogiem,

bo bezpiecznie się czuje w Bożych rękach.

a on, człowiek wiary,

dziecko Boże,

w ojcowskich objęciach.

- - - - -

Przez chrzest święty

stałeś się dzieckiem Bożym.

Przez powołanie Jego apostołem.

Czy tę więź zachowałeś?

Czy wiernie wypełniasz

powierzone ci zadanie?

Odpowiedz w sumieniu na to pytanie!

- - - - -

0 Comments

Posted on 03 Jan 2017 by jacek