mysli jacka furtiana - do slow Pana

25 Niedziela Zwykła A

XXV Niedziela Zwykła A

Mt 20,1-16a

„ Jezus powiedział swoim uczniom następująca przypowieść; „Królestwo niebieskie podobne jest do gospodarza, który wyszedł wczesnym rankiem aby nająć robotników do swej winnicy. Umówił się z robotnikami o denara za dzień i posłał ich do winnicy…”

Spójrz na kraje, kontynenty,

świat cały, który kurczyć się wydaje.

Staje się taki mały.

A dojrzysz przeróżne religie,

wyznania, wielorakie sposoby

oddawania czci bogom,

bóstwom, siłom przyrody.

Ich wyobrażenia przedstawiane

w kamieniu, w drzewie.

Bo człowiek zawsze wierzył,

że życie którym się cieszy

jest darem istoty wyższej

i oddawać jej cześć czuł potrzebę.

Wznosił świątynie, miejsca kultu,

by w nich ofiary składać, upraszać łaski,

zapewnić sobie przychylność bogów.

o siły, zdrowie, o urodzaje błagać.

Świątynie zapachem kadzideł,

tlących się trociczek wypełnione

świadectwem wiary i nadziei,

że ofiary i dary przyniesione

zostaną przyjęte, a modlitwy

i prośby spełnione.

Patrząc na te religie, wyznania,

pytamy dlaczego?

na obszarze tak małym w Palestynie

Bóg objawił siebie

i możliwość poznania Boga

w osobie Chrystusa dał człowiekowi w darze.

To doświadczenie nas uczy,

że Bóg sam łaskę wiary człowiekowi daje

w różnym jego wieku, w różnym stanie.

Zapraszając do niej na drodze jego życia

przed nim staje,

do pójścia ze sobą proponuje,

godziwą zapłatę obiecuje

i danego słowa dotrzymuje.

Są ludzie wierzący, którzy wiarę

z mlekiem matki wyssali,

w niej wzrastali, żyli i w niej wytrwali.

Są ludzie, którzy na łaskę bożą długo czekali,

którzy z odpowiedzią zwlekali,

od niej odeszli,

lub świadomie z niej zrezygnowali.

I tacy, którzy doznając wewnętrznej potrzeby,

tęsknoty umysłu, serca i duszy,

Boga szukali aż go znaleźli,

spotkali, ukochali.

Są i tacy, którzy człowieka dobrego,

miłosiernego spotkali.

W nim dojrzeli Boga

przez niego działającego i poszli

jego śladami.

Są i ludzie, którzy mają wiarę Pawłową,

kiedy Bóg koniowi nogę podstawił,

jeźdźca z konia zwalił,

oczy mu zamknął ślepotą,

by dojrzał z jakim uporem, z jaką głupotą,

sam bez wiary niszczył wierzących,

a potem by stać się jej pochodnią

i iść do narodów na słowa prawdy czekających.

Są ludzie, którzy przez życie swe całe

za bogiem nie tęsknili,

Boga nie potrzebowali.

Bóg, był im kagańcem na ich poczynania.

Dopiero w momencie ze światem rozstania

odczuli lęk, udrękę wyrzutów sumienia.

Miłosierny Bóg dał czas,

i podał swą rękę.

W różnych miejscach, w różnym czasie,

Bóg przychodzi ze swą łaską.

można ją przyjąć, odrzucić.

Ale przyjąwszy wiedz,

trzeba się natrudzić.

Obiecaną zapłatę jak w przypowieści

daje denara, życie wieczne.

Dla pracujących wytrwale,

długo i utrudzonych,

zda się niesprawiedliwa.

To jednak taką, jaką Bóg obiecał.

słuszna i jedyna,

a jest wynikiem nie ludzkiej sprawiedliwości,

a Bożej wspaniałomyślności.

Dlatego równa wszystkim,

bo wynikiem Bożej

ku człowiekowi miłości.

- - - - -

W różnych okresach życia

Bóg do wiary powołuje.

Sprawiedliwą zapłatę

powołanym obiecuje.

- - - - -

0 Comments

Posted on 03 Jan 2017 by jacek