| Aktualności |
|---|
| Ewangelia |
|---|
| Rok A |
| Rok B |
| Rok C |
| Ewangelia aforyzmy |
|---|
| Aforyzmy rok A |
| Aforyzmy rok B |
| Aforyzmy rok C |
|
Ewangeliczne sentencje
|
|---|
Uroczystości |
|---|
Święta |
|---|
Święci |
|---|
Fraszki |
|---|
| Aforyzmy |
|---|
| Aforyzmy religijne |
| Aforyzmy z życia |
| Wiersze |
|---|
| Wiersze religijne |
| Wiersze z życia |
To i owo |
|---|
14 Niedziela Zwykła B i dni po...
XIV Niedziela Zwykła
B
Mk 6,1-6
„Dziwił się ich niedowiarstwu.”
Możesz się i ty dziwić
słysząc,
że Chrystus sam okazał
zdziwienie
widząc w ludziach sobie
bliskich
wielkie niedowiarstwo
wobec siebie.
A jego powodem fakt,
że żył pośród nich
przez długich trzydzieści lat,
a potraktowali Go,
jakby nic o Nim nie
wiedzieli.
Stało się to w
Nazarecie,
w dzień szabatu podczas
nauczania.
Zachwyceni Chrystusa
mądrością
wiedząc o cudach zdziałanych,
nie mogli dać wiary i
pytali:
„Skąd On
to ma?
i co za
mądrość, która Mu jest dana?
Czy nie
jest to cieśla, syn Maryi?”
Prawdą jest,
że ci dziwiący się
wtedy jeszcze nie wiedzieli,
że On jest Synem Bożym.
Ale to, co mogli
zauważyć,
że jest On kimś
szczególnie bliskim Bogu.
To umknęło ich oczom,
tego pod rozwagę nie
wzięli.
Czyli stało się tak,
jak pośród nas każdej
niedzieli.
A dotyczy to tych,
którzy Słowa Bożego wysłuchają,
ale sposób na życie,
swój własny mają.
- - - - -
Poniedziałek XIV Tydzień Zwykły Mt 9 18-26 „Ufaj córko; twoja wiara cię ocaliła.” W Ewangelii codziennej czytanej w czasie sprawowania Najświętszej Ofiary często powtarza się cud opisywany. Tak i dziś: wskrzeszenie córki zwierzchnika synagogi i uzdrowienie od dwunastu lat kobiety na krwotok cierpiącej. Chrystus dokonując tych cudownych uzdrowień działał własną mocą, we własnym Imieniu. A będąc Synem Bożym, ze swym Ojcem w najgłębszym zjednoczeniu. Tak postrzegamy Chrystusa jako Syna Człowieczego pochodzącego od Boga, a z własnego wyboru przynależącego do rodzaju ludzkiego. W swym postępowaniu ukazuje Bożą moc w szczególny sposób wobec człowieka cierpiącego. Dlatego po wielekroć razy na kartach Ewangelii z podziwem słuchamy: „Twoja wiara cię ocaliła.” „Twoja wiara cię uzdrowiła.”
- - - - -
Wtorek XIV Tydzień Zwykły Mt 9,32-38 „Głosił Ewangelię. Widząc tłumy litował się nad nimi,” Zapowiedzią utraty autorytetu powoduje zauważony rozdźwięk w człowieku między słowem a czynem i przykre stwierdzenie, że morały ma dla tylko dla drugich, nie dla siebie. Bo prawdą jest, że takie postępowanie Jest zaprzeczeniem uczciwości, prostolinijności, poczucia moralności i wzbudza odrazę, rozczarowanie. Dlatego tak wielkim powodem zachwytu, oczarowania osobą Chrystusa była Jego prawość. Czyli cudowna zgodność nauczania, z przykładem własnego życia, szlachetnego postępowania. Tak relacjonuje to Ewangelista: „Obchodził wszystkie miasta i wioski. Nauczał w tamtejszych synagogach, głosił Ewangelię królestwa i leczył wszystkie choroby i wszystkie słabości.”
- - - - -
Środa XIV Tydzień Zwykły Mt10,1-7 „Idźcie raczej do owiec, które poginęły…” Jest czymś poprawnym, że człowiekowi osamotnionemu, doświadczonemu, cierpiącemu, okazujemy więcej serca, troski, życzliwości. Bo jest pozbawiony przyjaźni, dobrego samopoczucia, zdrowia, miłości. Dlatego dla wierzącego jest zrozumiałym nakaz Chrystusa rozsyłającego swych uczniów dwunastu: „Nie idźcie do pogan i nie wstępujcie do żadnego miasta samarytańskiego. Idźcie raczej do owiec, które poginęły z domu Izraela.” Chrystus mówi i dziś, idźcie do tych, w których światło wiary zgasło z nadzieją zbawienia, którzy zapomnieli o celu życia, Przykazania Boże na bok odstawili. Idźcie z zapałem apostoła nauczając zachęcajcie do poprawy. Napominając przestrzegajcie aby szansy na niebo nie zaprzepaścili.
- - - - -
Czwartek XIV Tydzień Zwykły Mt 10,7-15 „Wart jest bowiem robotnik swej strawy.” Jak do wiary w Boga prowadzi postrzeganie dzieł stworzenia, tak wartości duchowe dostrzegamy poprzez duszpasterzy, z którymi jako wierzący mamy do czynienia. Im większa ich wiarygodność, tym większe budzą zaufanie, jak i łatwiejsze przyjęcie prawd przekazywanych. Siłą przekonywującą ich bezinteresowność, ascetyczny styl życia, wyrzeczenie. Nawet wierzący, nie zawsze są w stanie zrozumieć łaski powołania i z nim związanego poświęcenia, daleko im by w czymś naśladować. Ale poprzez takich duszpasterzy wyczuwają prawdę i chętniej do wskazań jak po Bożemu żyć? będą się stosować. Chrystus z wytrwałością nauczyciela przypomina: „Darmo otrzymaliście, darmo dawajcie.” A wierni doceniając posługiwanie kapłanów zapewniają im środki utrzymania. Sprawą żenująca, godną ubolewania, gdy ktoś z ich grona za posługę ma wygórowane żądania.
- - - - -
Piątek XIV Tydzień Zwykły Mt 10,16-23 „Bądźcie więc roztropni jak węże.” Człowieka religijnego, pobożnego, a zwłaszcza w opinii innych świętego, uważa się z fantastę, nieżyciowego, niepraktycznego, nawiedzonego. I by w ocenie nie ulec złudzeniu etyka chrześcijańska człowiekowi dążącemu do doskonałości, na pierwszym miejscu stawia cnotę roztropności. Czyli według Kościoła człowiek święty, to człowiek roztropny. Mający wyczucie realizmu życiowego i w każdej sytuacji tak postępuje, by w warunkach, w jakich się znalazł zdziałać jak najwięcej dobrego. Chrystus swym uczniom nakazuje: „Bądźcie roztropni jak węże.” Bo łatwizny im nie obiecuje. „Będą was wydawać sądom…będą was biczować… Będziecie w nienawiści z powodu Mego Imienia.” Wtedy niech pomoże spryt, inteligencja rozumowi oświeconemu wiarą, bo on jest właściwą miarą czy cnotę roztropności umiesz stosować.
- - - - -
Sobota XIV Tydzień Zwykły Mt 10,24-33 „Więc się ich nie bójcie.” Otwarcie i głośno pewne grupy społeczne, środowiska, stowarzyszenia występują przeciwko wierze, nauczaniu Kościoła. Na naszych oczach dokonuje się proces laicyzacji, ateizacji, dechrystianizacji. Wobec tych zagrożeń człowiek wierzący odczuwa coraz silniejsze opory w otwartym przyznaniu się do Chrystusa. Problem nie jest nowy skoro Chrystus swych uczniów do niego przygotowuje: „Jeżeli pana domu przezywali Belzebubem, o ileż bardziej jego domowników tak nazwą.” Czyli wyznawanie wiary pociąga za sobą przykrości, może mieć dotkliwe następstwa, utratę materialnych korzyści, stanowiska. A Chrystus z całą stanowczością ostrzega: „Kto się Mnie zaprze przed ludźmi, tego zaprę się i Ja przed Ojcem Moim, który jest w niebie.” Tak, więc odwaga w wyznawaniu wiary szansą na zbawienie. - - - - -
- - - - -
Poniedziałek XIV Tydzień Zwykły Mt 9 18-26 „Ufaj córko; twoja wiara cię ocaliła.” W Ewangelii codziennej czytanej w czasie sprawowania Najświętszej Ofiary często powtarza się cud opisywany. Tak i dziś: wskrzeszenie córki zwierzchnika synagogi i uzdrowienie od dwunastu lat kobiety na krwotok cierpiącej. Chrystus dokonując tych cudownych uzdrowień działał własną mocą, we własnym Imieniu. A będąc Synem Bożym, ze swym Ojcem w najgłębszym zjednoczeniu. Tak postrzegamy Chrystusa jako Syna Człowieczego pochodzącego od Boga, a z własnego wyboru przynależącego do rodzaju ludzkiego. W swym postępowaniu ukazuje Bożą moc w szczególny sposób wobec człowieka cierpiącego. Dlatego po wielekroć razy na kartach Ewangelii z podziwem słuchamy: „Twoja wiara cię ocaliła.” „Twoja wiara cię uzdrowiła.”
- - - - -
Wtorek XIV Tydzień Zwykły Mt 9,32-38 „Głosił Ewangelię. Widząc tłumy litował się nad nimi,” Zapowiedzią utraty autorytetu powoduje zauważony rozdźwięk w człowieku między słowem a czynem i przykre stwierdzenie, że morały ma dla tylko dla drugich, nie dla siebie. Bo prawdą jest, że takie postępowanie Jest zaprzeczeniem uczciwości, prostolinijności, poczucia moralności i wzbudza odrazę, rozczarowanie. Dlatego tak wielkim powodem zachwytu, oczarowania osobą Chrystusa była Jego prawość. Czyli cudowna zgodność nauczania, z przykładem własnego życia, szlachetnego postępowania. Tak relacjonuje to Ewangelista: „Obchodził wszystkie miasta i wioski. Nauczał w tamtejszych synagogach, głosił Ewangelię królestwa i leczył wszystkie choroby i wszystkie słabości.”
- - - - -
Środa XIV Tydzień Zwykły Mt10,1-7 „Idźcie raczej do owiec, które poginęły…” Jest czymś poprawnym, że człowiekowi osamotnionemu, doświadczonemu, cierpiącemu, okazujemy więcej serca, troski, życzliwości. Bo jest pozbawiony przyjaźni, dobrego samopoczucia, zdrowia, miłości. Dlatego dla wierzącego jest zrozumiałym nakaz Chrystusa rozsyłającego swych uczniów dwunastu: „Nie idźcie do pogan i nie wstępujcie do żadnego miasta samarytańskiego. Idźcie raczej do owiec, które poginęły z domu Izraela.” Chrystus mówi i dziś, idźcie do tych, w których światło wiary zgasło z nadzieją zbawienia, którzy zapomnieli o celu życia, Przykazania Boże na bok odstawili. Idźcie z zapałem apostoła nauczając zachęcajcie do poprawy. Napominając przestrzegajcie aby szansy na niebo nie zaprzepaścili.
- - - - -
Czwartek XIV Tydzień Zwykły Mt 10,7-15 „Wart jest bowiem robotnik swej strawy.” Jak do wiary w Boga prowadzi postrzeganie dzieł stworzenia, tak wartości duchowe dostrzegamy poprzez duszpasterzy, z którymi jako wierzący mamy do czynienia. Im większa ich wiarygodność, tym większe budzą zaufanie, jak i łatwiejsze przyjęcie prawd przekazywanych. Siłą przekonywującą ich bezinteresowność, ascetyczny styl życia, wyrzeczenie. Nawet wierzący, nie zawsze są w stanie zrozumieć łaski powołania i z nim związanego poświęcenia, daleko im by w czymś naśladować. Ale poprzez takich duszpasterzy wyczuwają prawdę i chętniej do wskazań jak po Bożemu żyć? będą się stosować. Chrystus z wytrwałością nauczyciela przypomina: „Darmo otrzymaliście, darmo dawajcie.” A wierni doceniając posługiwanie kapłanów zapewniają im środki utrzymania. Sprawą żenująca, godną ubolewania, gdy ktoś z ich grona za posługę ma wygórowane żądania.
- - - - -
Piątek XIV Tydzień Zwykły Mt 10,16-23 „Bądźcie więc roztropni jak węże.” Człowieka religijnego, pobożnego, a zwłaszcza w opinii innych świętego, uważa się z fantastę, nieżyciowego, niepraktycznego, nawiedzonego. I by w ocenie nie ulec złudzeniu etyka chrześcijańska człowiekowi dążącemu do doskonałości, na pierwszym miejscu stawia cnotę roztropności. Czyli według Kościoła człowiek święty, to człowiek roztropny. Mający wyczucie realizmu życiowego i w każdej sytuacji tak postępuje, by w warunkach, w jakich się znalazł zdziałać jak najwięcej dobrego. Chrystus swym uczniom nakazuje: „Bądźcie roztropni jak węże.” Bo łatwizny im nie obiecuje. „Będą was wydawać sądom…będą was biczować… Będziecie w nienawiści z powodu Mego Imienia.” Wtedy niech pomoże spryt, inteligencja rozumowi oświeconemu wiarą, bo on jest właściwą miarą czy cnotę roztropności umiesz stosować.
- - - - -
Sobota XIV Tydzień Zwykły Mt 10,24-33 „Więc się ich nie bójcie.” Otwarcie i głośno pewne grupy społeczne, środowiska, stowarzyszenia występują przeciwko wierze, nauczaniu Kościoła. Na naszych oczach dokonuje się proces laicyzacji, ateizacji, dechrystianizacji. Wobec tych zagrożeń człowiek wierzący odczuwa coraz silniejsze opory w otwartym przyznaniu się do Chrystusa. Problem nie jest nowy skoro Chrystus swych uczniów do niego przygotowuje: „Jeżeli pana domu przezywali Belzebubem, o ileż bardziej jego domowników tak nazwą.” Czyli wyznawanie wiary pociąga za sobą przykrości, może mieć dotkliwe następstwa, utratę materialnych korzyści, stanowiska. A Chrystus z całą stanowczością ostrzega: „Kto się Mnie zaprze przed ludźmi, tego zaprę się i Ja przed Ojcem Moim, który jest w niebie.” Tak, więc odwaga w wyznawaniu wiary szansą na zbawienie. - - - - -
0 Comments
Posted on 13 Dec 2016 by jacek
Content Management Powered by CuteNews
| Strona główna |
| Dodaj do ulubionych |
| KONTAKT |
| Ilość odwiedzin: 972079 |
| Ilość osób online: 5 |
| Logowanie |
| BLOG |