„Pójdźcie i wypocznijcie nieco….”
Powyższe słowa
to zaproszenie Chrystusa
skierowane
do swych apostołów
po trudach
nauczania
pośród ludzi
nie zawsze skorym
do słuchania
o Mesjaszu
i nadchodzącym
Królestwie Bożym.
I my zakonnicy,
kapłani
raz w roku
opuszczamy
miejsca zamieszkania,
by w innym
domu zakonnym,
w ciszy, spokoju,
pod przewodnictwem
prowadzącego kapłana,
słuchając nauk
opartych
na Piśmie Świętym
przypatrzyć się sobie,
swej duszy,
swemu sumieniu,
swej relacji z Bogiem.
Tym razem
było to w Zakopanym
w naszym
domu zakonnym,
pod przewodnictwem
naszego współbrata
kapłana,
i tylko w dzień przyjazdu
i odjazdu
widzieliśmy Giewont
pokryty śniegiem
i skąpanym w słońcu,
a reszta dni,
pochmurnych, dżdżystych,
sprzyjających modlitwie
i rozmyślaniu.
Mogą
mi zazdrościć
wszyscy ci,
którzy chcieliby
przez pięć dni
sam na sam
rozmyślaniem,
adoracją,
modlitwą
być z Bogiem,
z Chrystusem
swym Panem.
Trwać
w dziękczynieniu
za dar życia,
łaskę wiary,
dar powołania
zakonnego,
kapłańskiego
i możliwości
posługiwania
ludowi Bożemu.
Czynić
refleksję nad sobą,
nad swym
zachowaniem,
postępowaniem
wobec bliźnich,
wobec Boga,
nad swym powołaniem,
nad wiernością
swym codziennym
obowiązkom,
i ich wykonywaniem.
Pytać
samego siebie
szczerze
zaglądając w sumienie
czy jestem
wierny nakazowi Pana
bycia wobec świata
Jego wiernym,
wiarygodnym świadkiem,
solą ziemi,
światłem świata.
Wyszukać
wszystkie niewierności,
grzechy,
zaniedbania
zaniechanie czynienia dobra,
dane zgorszenia
przez wypowiedzi,
zachowania
pośpiech
w sprawowaniu
Eucharystii,
w udzielaniu
Sakramentów Świętych,
brak cierpliwości
dla szukających
pomocy,
duchowego wsparcia.
Pozbierać
to wszystko trzeba,
i okaże się,
że jest tego trochę,
i z wiarą
w Boże miłosierdzie,
klęcząc
przed kapłanem,
z żalem w sercu,
z postanowieniem poprawy
wyznać szczerze
wierząc w przebaczenie.
Rekolekcje
to kąpiel duszy,
to cudowna okazja
do pogłębienia więzi
z Chrystusem
i trzeba wysiłku,
umysłu, woli,
serca
by jej biel,
czystość,
jak najdłużej trwała.
– – – – –