mysli jacka furtiana - do slow Pana

Wniebowstąpienie Pana jezusa...

„Po rozmowie z nimi

Pan Jezus został wzięty do nieba

i zasiadł po prawicy Boga.

Oni zaś poszli i głosili Ewangelię wszędzie,

a Pan współdziałał z nimi

i potwierdzał naukę znakami,

które jej towarzyszyły! (Mk 16,19-20)

„Potem wyprowadził ich ku Betanii i podniósłszy ręce błogosławi ich.

A kiedy ich błogosławił, rozstał się z nimi

i został uniesiony do nieba! (Łk 24,50-51)

„Po tych słowach uniósł się

w ich obecności w górę

i obłok zabrał Go im sprzed oczu,

Kiedy uporczywie wpatrywali się w Niego,

jak wstępował do niebo,

przystąpili do nich

dwaj mężowie w białych szatach.

I rzekli: Mężowie z Galilei, dlaczego stoicie

i wpatrujecie się w niebo?

Ten Jezus, wzięty od was do nieba,

przyjdzie tak samo,

jak widzieliście Go

wstępującego do nieba” (Dz 1,9-11).

To są teksty,

jakie możemy odczytać z Pisma Świętego.

Są to teksty ważne,

chociaż bardzo krótkie.

Ważne, bo mówią,

że Pan nasz Jezus Chrystus

jest Synem Bożym

ma naturę boską.

Jest równy Bogu.

Chociaż jest Bogiem uniżył się,

upokorzył i przybrał ludzkie ciało,

stając się podobnym ludzi.

40 dni po Zmartwychwstaniu

Kościół obchodzi

uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego. Wyznaje wiarę,

że Jezus po swojej męce i zmartwychwstaniu

z ciałem i duszą wstąpił do nieba.

W Polsce liturgiczna celebracja Wniebowstąpienia została przeniesiona

na 7 niedzielę wielkanocną.

Tradycja Kościoła katolickiego

we Wniebowstąpieniu Pańskim

widzi nie tylko dopełnienie

dzieła krzyża,

ale również wyniesienie

natury ludzkiej

ponad wszystkie stworzenia. Zmartwychwstanie Pańskie

jest naszą nadzieją.

Wniebowstąpienie

zaś jest naszym uwielbieniem.

W dzień swego narodzenia

Pan dał świadectwo,

że jest prawdziwym człowiekiem.

W dzień swego Wniebowstąpienia

dał świadectwo,

że jest Bogiem prawdziwym.

Chrześcijanie

od najdawniejszych czasów

otaczali czcią i kultem miejsce

na Górze Oliwnej,

gdzie na kamieniu,

wedle tradycji,

Jezus pozostawił ślady swoich stóp,

zanim wzniósł się do nieba.

Pod koniec IV wieku

wzniesiono tu rotundę,

obok której później

zbudowano klasztor.

W XII wieku krzyżowcy

zbudowali ośmioboczną świątynię

z kopułą otwartą ku niebu

i ufortyfikowany klasztor.

W końcu XII wieku chrześcijańska świątynia zastała zamieniona na meczet

i do dzisiaj pozostaje w rękach muzułmańskich, jednak nie jako czynny meczet,

ale jako obiekt muzealny,

który można zwiedzać.

Pierwotnie

Kościół świętował

Wniebowstąpienie Pana Jezusa

razem z tajemnicą Zmartwychwstania. Rozdzielenie tych świąt

nastąpiło około 370 roku.

Dziś z racji duszpasterskich

w wielu krajach,

w tym i w Polsce,

Wniebowstąpienie świętuje się

kilka dni później.

W tym dniu

z wystroju kościołów

usuwa się symboliczną figurę

Chrystusa zmartwychwstałego.

Dawniej

w niektórych częściach Polski,

dopełniano tradycji "topienia diabła".

Kukła zrobiona ze słomy i szmat

była okładana kijami i rózgami,

a potem ku uciesze wszystkich

topiona w wodach najbliższej rzeki.

Na świętowane wydarzenie

używamy określenia "wniebowstąpienie",

gdyż Chrystus własną mocą

wstąpił na niebiosa.

Swoją Matkę natomiast,

a kiedyś także nas,

Chrystus zabierze do nieba,

stąd mówimy o „wniebowzięciu”.

Można zapytać,

do czego,

Chrystus zobowiązuje nas

w tajemnicy Wniebowstąpienia?

Św. Augustyn zachęca wierzących słowami:

"W dniu dzisiejszym nasz Pan,

Jezus Chrystus, wstąpił do nieba:

podążajmy tam sercem razem z Nim".

Dalej św. Augustyn przypomina,

że Pan Jezus,

chociaż wstąpił do nieba,

nie odszedł od nas.

Podobnie i my

już jesteśmy razem z Nim

w ojczyźnie niebieskiej,

choć w naszym ciele

nie spełniło się jeszcze to,

co jest nam obiecane.

Tajemnica Wniebowstąpienia

nie każe jednak odrywać

oczu od ziemi,

lecz czynić ją sobie poddaną w ten sposób,

aby budować "nową ziemię

i nowe niebo".

Tajemnica Wniebowstąpienia

ukazuje sens pracy

i ludzkich wysiłków,

utwierdza chrześcijańską misję w świecie.

Każdy człowiek powołany jest do tego,

aby podporządkowując sobie ziemię,

odnosił do Boga siebie

i wszystkie rzeczy.

Chodzi tu również o zwykłe,

codzienne zajęcia,

najdrobniejsze nawet prace,

które rozwijają dzieło Stwórcy,

zaradzają potrzebom swoich braci.

Na zakończenie refleksji

tajemnicy „Wniebowstąpienia”

przypomnijmy modlitwę-prefację

ze Mszy św. tego dnia liturgicznego,

aby dołączyć ją do modlitwy różańcowej:

„Prawdziwie jest

to godne i sprawiedliwe,

słuszne i zbawienne,

abyśmy zawsze i wszędzie dzięki Tobie czynili, Panie, święty Ojcze,

wszechmogący, wiekuisty Boże,

przez Chrystusa Pana naszego.

Który po zmartwychwstaniu swoim

wszystkim uczniom

jawnie się ukazał

i w ich oczach wzniósł się do nieba,

aby dać nam uczestnictwo

z Bóstwem swoim.”

Ks. Adam Włoch SCJ – Bieżanów

0 Comments

Posted on 27 May 2017 by jacek