mysli jacka furtiana - do slow Pana

Powołany...

Nie myśl,

że człowiek powołany

spada z nieba.

Dlatego,

że wybrany,

by był sługą ołtarza

Bóg go

innym stwarza.

Nie,

jest takim samym

jak ty człowiekiem.

Ma normalne ciało

obdarzone zmysłami.

Ma je mądrze spożytkować

są jego narzędziami.

Musi widzieć

i dostrzegać,

słyszeć

i słuchać,

czuć

i posmakować

ludzkiej biedy.

By zgodnie z tym,

do czego

Bóg go powołał,

widząc ludzi potrzeby

nauczać,

wskazań udzielać,

błogosławić,

rozgrzeszać,

Słowem Bożym

się dzielić,

Ciało Pana podawać.

Poznałeś ich

już wielu

i sam wiesz,

że nie każdemu

darów,

zalet,

przymiotów,

talentów,

Bóg nasypał

pełny ciała wór.

Jeżeli ich sobie

przypominasz,

to każdy z nich

niepowtarzalny wzór

inteligencji,

zdolności,

bystrości.

Obdarowany lub nie,

wymową,

humorem,

głosem,

osobistym wdziękiem,

urodą.

To wszystko

Stwórcy dary,

by wykorzystać

będą musiały

współgrać

w posługiwaniu

by dobro czynić,

Chrystusa przepowiadać,

sakramenty sprawować,

o Bogu świadectwo

życiem dawać.

Powiesz

to dużo

jak na jednego.

Jeszcze wspomnij

na coś ważnego,

Że po to,

by takim być

kapłan wyrzeka się

ludzkiej miłości

dobrowolnie.

Świadomie

z niej rezygnuje,

by samemu wieść

życie w celibacie,

kapłańskiej czystości.

Bo nie jeden

a wielu go potrzebuje.

By mimo

cielesnej pożądliwości,

z modlitwy,

eucharystii

czerpał siły

do wierności

powołaniu,

Bogu.

Powiesz to trudne.

Prawda po twej stronie.

Bo żyjąc w małżeństwie,

mając rodzinę

znasz smak

i wiesz,

co to?

gorycz i miód,

słodycz i sól,

co troski?

rozczarowania,

niepokoje.

Nie wszystko

jest tak,

jak się spodziewałeś.

Nieraz nie wyszło

jak zakładałeś,

bo piękny jest

miłości ludzkiej kwiat

dopóki go

nie zerwałeś.

Uroczy ten świat

do momentu,

aż w nim

zdrady,

zła,

nienawiści,

nie zaznałeś.

Jeżeli,

wszystko to wiesz

i doświadczenie

takie masz

to chyba powiesz,

że nie możliwe jest

by człowiek

wytrzymał sam,

nie szukał

oparcia w kimś.

Nie pragnął

tym się dzielić

i żyć we dwoje.

Nie jesteś sam

w takim myśleniu.

Popatrz,

posłuchaj

jak u wielu

w podejrzeniu

prawe życie kapłana.

Co mówią inni,

sami błotem grzechu

utytłani

wiary nie dają,

że czystości dochowują

ludzie powołani,

ich kapłani.

Nie zrażaj się tym

jako wierzący,

ale pomóż

kapłanom swym

w ich pragnieniu,

woli

i trosce gorącej

Bogu wiernym być,

pracować i żyć

jak najlepiej,

jak długo

Bóg pozwoli.

Za nich się módl,

by w postanowieniach,

zobowiązaniach wytrwali.

A życiem swym,

wiary i poświęcenia

przykład dawali.

Nie prowokuj

nigdy kapłana

do tego,

co tobie wolno,

co tobie przystoi,

a nie wypada jemu,

lub stan kapłański

zabrania.

Bo kapłan

z pośród ludu wybrany

ma inne zadania,

do czego innego

jest powołany.

Umiej

w pobliżu niego być

bez poufałości

i byś zawsze

widział w nim

człowieka Bożego,

dla ciebie

kapłana,

spowiednika,

powiernika duszy.

Samemu dążącemu

i tobie pomagającemu

iść ku świętości.

Proszę chciej

skorzystać z tego,

co kapłan

dać ci może.

Radość duszy,

czystość sumienia,

Ciało Chrystusa,

Słowo Boże.

Swą posługę

w sakramentach kościoła,

przez które Chrystus

w tobie działa,

w twe życie wkracza,

przyjaźń ofiaruje,

w trudnościach pomaga,

wątpliwości rozwiązuje,

swą łaską wspiera.

A ile jej

będziesz miał

nie On decyduje.

Ale twoje

do Boga zbliżenie

przez posługę kapłana

w sakramencie pojednania

dokona się twoje

oczyszczenie

wraz z uwolnieniem

od grzechu.

Podając ci Komunię Świętą

ma nadzieję,

że żywą jest twa wiara.

Przyjmij od kapłana,

co on

dać może najlepszego,

p r z y j a ź ń,

którą ci ofiaruje,

z b a w i e n i e,

w którym ci pomaga

- - - - -

0 Comments

Posted on 19 Dec 2016 by jacek