7 Niedziela Wielkanocna A
Uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego
Mt 28, 16-20
„Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu… uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem.”

Chrystus kończąc
 ziemskie pielgrzymowanie
dokonawszy wszystkiego,
co konieczne by człowiek
mógł się zbawić,
apostołom daje polecenie
by szli i nauczali
wszystkie narody.
By przez chrzest,
który będą udzielali
byli narzędziem w ręku Boga
pogłębiania ich wiary,
a przez apostołów nauczanie
    wyznawcy wykazali się    
życiem prawym
aby osiągnąć zbawienie obiecane
wiernym nauce Chrystusa
i wytrwałym.
Apostołowie
życiem swym ukazali,
że zrozumieli swe posłannictwo
i z niego dobrze się wywiązali.

– – – – –

7 Tydzień Wielkanocny – poniedziałek
J 16, 29-33
„Oto nadchodzi godzina, a nawet już nadeszła, że się rozproszycie każdy w swoją stronę, a Mnie zostawicie samego.”

Te słowa smutkiem tchnące
powiedział Chrystus w Wieczerniku
mając na myśli nadchodzące
swoje cierpienia,
rozproszenie apostołów
i pozostawienie Go sobie samemu.
Każdego z nich lęk
o samego siebie był wielki,
tak bardzo się bali,
że chcieli pozostać nierozpoznani
przez tych,
którzy Chrystusa pojmali.
Mamy im to za złe,
bo okazali
brak miłości
i swą słabą wiarę.
To przykre zdarzenie
z życia apostołów
niech Ci będzie ostrzeżeniem,
że chcąc być w zgodzie z sumieniem
trzeba zdobyć się na odwagę
i stanąć po stronie słabszego,
bezbronnego.

– – – – –

7 Tydzień Wielkanocny – wtorek
J 17,1-11a
„Ojcze…Ja Ciebie otoczyłem chwałą na ziemi przez to, że wypełniłem dzieło, które Mi dałeś do wykonania.”

Święty Paweł wzywa
 wierzących
aby wszystko czynili
na chwałę Boga.
Wyjaśniając
trzeba przypomnieć,
że człowiek  przez chrzest
wszczepiony w Chrystusa,
należący do wspólnoty kościoła
chwałę Bogu oddaje
przez Jego poznanie,
przez  wypełnianie
Jego woli
zawartej w Przykazaniach.
Chrystus
do tego faktu się odwołuje.
Mówiąc,
że swego Ojca
 chwałą na ziemi otoczył
bo wypełnił wszystko
co Jemu polecił.
Czyli ten oddaje Bogu chwałę,
kto trwając w łasce Bożej
żyje Chrystusa nauczaniem.

– – – – –

7 Tydzień Wielkanocny – środa
J 17,11b-19
„Jak Ty Mnie posłałeś na świat, tak i Ja ich na świat posłałem.”

Apostołom wybranym
Chrystus zaufał.
Sam ich powołał,
nauczał, szkolił
i polecił
aby z Jego Ewangelią
szli w świat
budząc wiarę,
głosząc miłość
i dając nadzieję
wiecznego zbawienia
przez uwierzenie w Chrystusa
jako Zbawiciela
i przez życie zgodne
z Jego nauczaniem
 było drogą wiodącą do nieba.
Posłannictwo w realizacji trudne,
wiele niebezpieczeństw czyha,
dlatego modląc się za swych apostołów
Chrystus prosi Ojca swego
 aby mieli w sobie Jego radość,
uświęcił ich w prawdzie,
by stanowili jedno
i ustrzegł ich od złego.

– – – – –

7 Tydzień Wielkanocny – czwartek
J 17,20-26
„Ojcze Święty, nie tylko za nimi proszę, ale i za tymi, którzy dzięki ich słowu będą wierzyć we Mnie; aby wszyscy stanowili jedno…”

Tę modlitwę o jedność
wyznawców Chrystusa
można odnieść
do wierzących w Niego
w różnych kościołach
jako prawosławni,
protestanci,
anglikanie,
aby po wiekach rozłamu
doszło do zjednoczenia
z katolikami
pod przewodnictwem papieża.
Aby to było możliwe
potrzeba wprzód troski
o jedność małżeńska,
rodzinną, sąsiedzką, społeczną.
To ona ma być przyczyną
dobrego przykładu dla świata,
to ona
 w tych społecznościach zachowywana
innej wiary ludziom ukaże,
jak jedność miłość wyzwala
i ludzi ze sobą brata.

– – – – –

7 Tydzień Wielkanocny – piątek
J 21,15-19
„Tak, Panie, Ty wiesz, że Cię kocham. Rzekł (Jezus do Szymona Piotra): „Paś owce moje.”

Zanim Chrystus
odejdzie do nieba
po spełnieniu
swego posłannictwa,
powoła zwierzchnika
w osobie
Piotra apostoła,
by założonym przez siebie
Kościołem
roztropnie
i mądrze kierował,
a wiernych należących do niego
prowadził ku zbawieniu.
Fundamentem Kościoła
jest wiara
w Chrystusa jako Zbawiciela,
podstawowym prawem
miłość
ku Bogu i ku bliźniemu.
I tak jak o nią pytał Chrystus Piotra
przed powierzeniem mu steru Kościoła,
tak po niej rozpoznaje swych uczniów,
i o nią w Dzień Sądu każdego zapyta
zanim otworzy mu bramę nieba.

– – – – –

7 Tydzień Wielkanocny – sobota
J 21,20-25
„Piotr obróciwszy się zobaczył idącego za sobą ucznia, którego miłował Jezus… rzekł do Jezusa: „Panie a co z tym będzie?”

Pomiędzy apostołami
przez ich szczególne powołanie
zaistniała więź przyjaźni,
wzajemnej miłości.
Byli dobrymi uczniami,
bo przez trzyletnie słuchanie
nauczania Chrystusa
jeden o drugiego wyrażał troskę
w poczuciu solidarności.
 Mistrza zdradę
przez jednego spośród siebie
przyjęli jako tragedię
 nieopanowanej chciwości.
I od tej pory zrozumieli
coś bardzo ważnego,
jak ktoś przez brak pracy nad sobą
w każdej społeczności
paść może ofiarą więź jedności.
Piotr jako zwierzchnik apostołów
znając już swoją rolę
wyznaczoną mu przez Pana
chciał wiedzieć z ciekawości
co czeka umiłowanego przez Mistrza
najmłodszego ucznia Jana.

– – – – –

Dodaj komentarz

Twój adres email nie zostanie opublikowany. Pola, których wypełnienie jest wymagane, są oznaczone symbolem *