Mężczyźni…
Bywa,
że mężczyźni biadają
na żony,
które mają
i między sobą mawiają:
ach te baby,
nasze baby
wierzą w sny,
wierzą w zjawy,
z duchami
na ty przestają,
konszachty
z nimi mają.
Po nocach zmarli
im się śnią.
O coś proszą,
czegoś żądają.
A one wciąż
litanie,
koronki,
różańce
za nich odmawiają.
Gdzie się ruszysz
tam usłyszysz
radio „Maryja”.
W kuchni,
w pokoju,
w ogrodzie,
przy pracy,
w czasie odpoczynku
słuchają.
Z nim idą spać
i z nim wstają.
Swych mężów
napominają,
do pobożności
zachęcają.
A mężowie
te modły,
różańce,
mają za chomąto,
kagańce
na swoją wolność,
na swoje poglądy.
Mają się za nowoczesnych,
z duchem czasu,
z postępem idących.
Dlatego
te dzielne chłopy
mimo że broją,
diabłów się nie boją.
Już zdążyli
oswoić się z nimi,
niejedną noc
z nimi spędzili,
niejeden raz z nimi pili.
I przyznają,
że dziarskie
i wesołe
to diabelskie towarzystwo.
Weźmie ponoć duszę
jak żony mówią,
a jej i tak nie widać,
w zamian
obiecuje wszystko,
co człowieka nęci
i kusi.
Wmawiają,
że tak już być musi,
że żyjesz
przecież tylko raz,
więc trzeba żyć przyjemnie,
bo życie jedno masz.
A diabelskie
podszepty obiecujące.
Choć złudne,
fałszywe,
kuszące.
A że przyjemności
chwile dają,
to te nasze silne
postępowe chłopy
ich słuchając,
przez diabły
nabieranymi bywają !
Tym się pocieszają,
że spobożnieją
jak się zestarzeją.
A diabły
na kuszeniu mężczyzn
się znają.
Pobożnych,
wykształconych,
przystojnych,
najpierw wybierają.
Pobożnych
by się mniej modlili.
Wykształconych
by niewykształconymi
gardzili.
Przystojnych
by uwagę na siebie zwracali.
Niedouczonych
by mądrych zgrywali.
Bezbożników
by pobożnych unikali.
Głupich
by podobnych sobie
towarzystwa szukali.
A diabeł
młodego kusi,
że musi.
A starego
by udawał młodego.
I krąży, krąży,
powoli drąży i drąży
aż dnia pewnego tego,
który się mądrzy pogrąży.
A żony zatroskane,
matki zapłakane
modlą się
przez długie lata
by zmądrzał mąż
i spobożniał tata.
– – – – –