Życia początkiem…
Początek wszystkiego
bywa skromny, maleńki.
Bo takim jest myśl,
słowo, ziarenko, plemnik.
Niepozorne wielkością,
z ogromną możliwością.
Od niego tak życie
jak i każde dzieło się zaczyna.
Z czegoś tak małego,
z ukrytą mocą, siłą,
którą mądrość Boża sprawiła,
że na pozór delikatna osłona
dobrą ochroną
umożliwiającą rozwój dzieła,
początek życia stanowiła.
Tak też
ludzkie życie się zaczyna.
I jeśli warunki będą sprzyjały
i nikt świadomie tego życia
w zarodku nie zniszczy,
nie zabije,
przybierać będzie
z dnia na dzień
na wadze, na sile,
na kształcie, na rozmiarach
aż odczute
i zauważone zostanie.
Taki jest początek
życia człowieka.
Poczęty w łonie swej mamy,
w niej ma swoje miejsce,
swój zakątek
jak w domku małym.
Jeśli było chciane,
z wolą dania mu szansy życia
będzie pielęgnowane
i powodem dumy, radości,
pomimo ciężaru,
niedogodności,
dolegliwości mamy,
taty szczęścia,
że to, czego obopólnie pragnęli
stało się zalążkiem
ludzkiego życia,
teraz z radością
dzień jego narodzin
jest oczekiwany.
Dzieckiem kochanym,
niemowlęciem upragnionym,
rodziców szczęściem,
przedmiotem troski w rozwoju,
wychowaniu, w dorastaniu.
By po latach jako dorosły,
wiekiem dojrzały
podziękować za to,
że był chciany, kochany.
Z czasem sam
rzuconym zostanie
jak ziarenko w wir życia
pośród różnych ludzi,
by swoją wiarą
drzemiącą siłą,
która przy współpracy
z Łaską Bożą może
i oby dała jemu samemu,
jak i żyjącym w kręgu jego,
siłę i moc do życia godnego
dziecka Bożego.
Bo w życiu
człowieka wierzącego wiara
ma być motywacją jego działania.
Ona ma zachęcać i skłaniać
do dawania świadectwa,
do jej przekazywania,
do dzielenia się dobrem jak chlebem,
które człowiek posiada.
Jeżeli
Człowiek wierzący spełni
pokładane w nim
przez Stwórcę oczekiwania,
jest ziarnem
z przypowieści Chrystusa,
które zbudzone nabrało
ochoty do życia i wzrastało
w atmosferze wiary,
i z czasem już samo
życiem wiarą zaowocowało.
– – – – –
Wiara jest łaską,
którą daje Bóg.
By nią żyć
potrzebny wysiłek,
codzienny trud.
– – – – –
Początek każdego życia
jest zawsze maleńki,
a potem wyrasta,
człowiek zeń wielki.
– – – – –