Grzeszących upominać
jest pierwszym
uczynkiem miłosierdzia
względem duszy.
Jest wyrazem
troski
o dobro duchowe
źle postępującego
człowieka.
Jest reakcją
na zło
w imię miłości,
a równocześnie
jest działaniem
dla dobra
mniejszej
lub większej wspólnoty,
czy społeczności.
Najczęstszą formą
to upomnienie
braterskie.
Sam Chrystus
do niego zachęca :
„Gdy brat twój grzeszy,
idź i upomnij go…”
wskazując sposób
postępowania.
Najpierw
w cztery oczy,
potem
przy świadkach,
aż wreszcie
wobec całej wspólnoty.
Wymaga
ono rozwagi,
roztropności.
Napomnienie
potrafi
powstrzymać od grzechu,
a to najlepsze,
co może dać
życzliwe słowo,
ustrzeżenie bliźniego
przed złem
zagrażającym
duszy zbawieniu.
Nie wolno
milczeć
widząc popełniane
zło,
by nie zranić
czyichś uczuć,
nawet być powodem
oburzenia,
lepiej to znieść
niż potem,
że się nie przestrzegło
mieć
wyrzut sumienia.
Nie pychą,
a miłością
się kierujemy
upominając bliźniego
i troską
o jego duszę,
a więc o zbawienie
jego.
– – – – –