Jałmużna
jest uczynkiem miłosierdzia
wobec bliźniego.
Bywa
niesłusznie kojarzona
z litością
na widok biednego,
potrzebującego.
To czyn miłosierdzia.
Pismo Święte
wiele razy wspomina
o obowiązku
człowieka wierzącego
do dawania jałmużny.
Jest ona bowiem
dowodem
miłości wobec
bliźniego.
Jako chrześcijanie
pamiętamy
o słowach Jezusa :
“Wszystko,
co uczyniliście jednemu
z tych braci moich
najmniejszych,
Mnieście uczynili”.
To właśnie,
ów związek jałmużny
z miłością sprawia,
że jest ona cenna
w oczach Boga,
oczyszcza z grzechów,
ubogaca
nie tylko tego,
który coś otrzymuje,
ale również
dającego.
Aby jałmużna
była uczynkiem
miłosierdzia,
musi być bezinteresownym,
szczerym
darem serca.
Jałmużna więc
nie może być
zwykłym oddaniem
komuś tego,
co nie potrzebne,
co zbywa.
Ona musi być
dzieleniem się
z drugim człowiekiem
dobrem,
które pochodzi
z ograniczenia
swego apetytu,
swych potrzeb.
Obowiązek
dawania jałmużny
nie dotyczy
tylko ludzi
bogatych
ale wszystkich:
niezależnie
od stanu
posiadania.
Jałmużna
to nie tylko
datek pieniężny.
To każdy dar
na który nas stać,
podyktowany miłością,
sercem.
– – – – –